Westerbork was het grootse 'doorgangskamp' in Nederland, gelegen in Drenthe. Van de ruim 107.000 joden die naar de concentratiekampen zijn gedeporteerd, kwamen de meesten eerst in Westerbork terecht. Er zijn vanuit Westerbork 93 treinen, met gemiddeld ruim 1000 mensen per trein, naar de vernietigingskampen vertrokken. De meeste daarvan naar Auschwitz en Sobibor, waar respectievelijk 56.000 en 35.000 joden uit Nederland de dood vonden. Bijna 200 joden zijn in Westerbork gestorven. Het kamp was in de jaren dertig door de Nederlandse regering opgezet als vluchtelingenkamp voor Duitse joden. 'Centraal Vluchtelingenkamp' heette het begin 1940, en er huisden zo'n 750 Duitse joden. Op 12 april 1945 werd het kamp bevrijd. Tot 18 juli verbleven er nog joden in het kamp.

Vanaf 1941 werd het persoonsbewijs, waarop naam, partner, adres en godsdienst vermeld stonden,voor alle Nederlanders, ouder dan 14 jaar, verplicht. Aan het persoonsbewijs was de distributiestamkaart gekoppeld, waarmee men bonnen voor (onder andere) levensmiddelen kon krijgen. De basis voor de persoonsbewijzen was de persoonskaart, die in de bevolkingsregisters werd bijgehouden. Joden moesten zich na 27 januari 1941 bij hun gemeente aanmelden als jood. Zij kregen de letter 'J' gestempeld in hun persoonsbewijs. Omdat het systeem van de persoonskaarten en persoonsbewijzen de registratie en vervolging van joden in Nederland gemakkelijk maakte, zijn door het verzet plannen gemaakt om de bevolkingsregisters te vernietigen. Enkele daarvan zijn uitgevoerd, de bekendste daarvan was de aanslag op het Amsterdams bevolkingsregister aan de Plantage Kerklaan op 27 maart 1943.