De Joodse Raad werd op last van de Duitse bezetter in februari 1941 opgericht als organisatie die de Joodse gemeenschap in Nederland moest besturen. Diamantair Abraham Asscher en professor David Cohen werden de voorzitters. De raad heette 'Joodse Raad voor Amsterdam' maar kreeg al snel de bevoegdheid over geheel Joods Nederland. Via de raad gaf de bezetter bevelen door aan de Joodse gemeenschap en haar leiders. Zo werd de Joodse Raad het doorgeefluik van de anti-Joodse maatregelen. In september 1943 werd de leiding zelf naar het concentratiekamp Westerbork afgevoerd, en werd de raad ontbonden.

In verordening VO 189/1940 van 22 oktober 1940, werden voor het eerst de 'joden' bij naam genoemd. In artikel 4 stond: " 1) Jood is een ieder, die uit ten minste drie naar ras voljoodsche grootouders stamt. 2) Als jood wordt ook aangemerkt hij die uit twee joodsche grootouders stamt en a) hetzij zelf op den negende Mei 1940 tot de joodsch-kerkelijke gemeenschap heeft behoord of na dien datum daarin wordt opgenomen. b) hetzij op den negenden Mei 1940 met een jood was gehuwd of na dat oogenblik met een jood in het huwelijk treedt. 3) Een grootouder wordt als voljoodsch aangemerkt, wanneer deze tot de joodsch-kerkelijke gemeenschap heeft behoord." Deze verordening leek gericht op het weren van joden uit overheidsdienst. Maar via de verplichte registratie van joodse ondernemingen was het uiteindelijke doel de 'arisering' van het Nederlandse bedrijfsleven. 'Joodse' ondernemingen kregen eerst een Verwalter (zaakwaarnemer) toegewezen. Later volgde liquidatie.