Daberlohn houdt een lange monoloog en is daarbij weergegeven in 62 "pionnen" in 7 rijen, pal onder elkaar. Elke kop vertoont een lichte variatie in kleur en gelaatsuitdrukking c.q. blikrichting Daberlohn analyseert de twee tekeningen: "De Dood en het Meisje" stelt vertwijfeling, de "Bloemenwei" juist hoop en levensmoed voor: ze completeren elkaar. Jonge meisjes zijn nog zo met zich zelf bezig! Nietzsche beweert in een gedicht dat het onstaan van kunst gelijk staat aan "het raken van de buitenwereld aan de ziel van de scheppende mens".
